* ಬದುಕಿನ ಬಣ್ಣಗಳು.....

ಕುರುಡ ಆನೆಯ ಆಕಾರ ಅಳೆದು ಹೇಳಿದಂತೆ ಆಗಿದೆ,ನಮ್ಮ ಶಾಸ್ತ್ರಾವಲೋಕನ.ನಾವು ಓದಿದ,ತಿಳಿದ ಭಾಗವನ್ನೇ ಸತ್ಯ ಮತ್ತು ಅದಷ್ಟೇ.ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡವೆಂದು ತಿಳಿದಿದ್ದೇವೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಸಾಗರದ(ಸಂಸಾರ)ಆಳ ಅಗಲಗಳ ನಮ್ಮರಿವಿನ ಬಲಕ್ಕೇ ನೋಡಿ ಇಷ್ಟೇ ಎಂದು ಈಜಲು ಧುಮುಕಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ. ಆಮೇಲೆ ಕೈ ಕಾಲು ಒದರುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ......ಕಷ್ಟ.

ಪರರ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದ ನೊಣಕ್ಕೆ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಮಾಡುತ್ತ ನನ್ನ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಉರುಳಾಡುತ್ತಿರುವ ಹೆಗ್ಗಣವನ್ನು ಗಮನಿಸದೇ ಕೈಯ್ಯಿಕ್ಕುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.

ನನ್ನ ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿರುವ ಇಸ್ಪೀಟು ಕಾರ್ಡುಗಳನ್ನು ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು....ಪಕ್ಕದವನ ಕಾರ್ಡು ನೋಡಲು ಸಿಕ್ಕಾಗ ನೋಡಿ ಬಿಡಬೇಕು.

ಅಷ್ಟಾದರೂ ಕೆರೆಯಭಾಗದ ಜಾಗವ ಕೆರೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಕೈಯ್ಯನ್ನೂ ಮೂಸಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.

ಮನೆಯ ಜಗುಲಿಯಲ್ಲಿ ಉರುಳಾಡಿ..... ನಾನು ಈಜಲು ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ...ಓಹ್.... ಕಲಿತಿದ್ದೇನೆ ಇದೋ ಎಂದು ಬೀಗಿ ಕೆರೆಗೆ ಹಾರಿ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ.......ಕೆರೆಯಲ್ಲಿ ನೀರಿರುತ್ತದಲ್ಲಾ....!!


ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಒಣಗಿದ ಸಿಂಬಳವನ್ನು ಬೆರಳೆಟ್ಟಿ ಕೆರೆದು ತೆಗೆದಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಅದರ ತಿಕ್ಕಿ ಉಜ್ಜಿ ಮತ್ತೇ ಆ ಬೆರಳನ್ನೇ ಮೂಗೇ ಹಿಡಿದು ಆಘ್ರಾಣಿಸಿ ಸಂತಸವನ್ನನುಭವಿಸುವವರಿಗೆ ಯೇನೆನ್ನಲೀ...

ಕೆಲವರು ನನಗೆಲ್ಲಾ ಗೊತ್ತು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.ಹೌದು ಅವರಿಗೆಲ್ಲದೂ ...ಗೊತ್ತು ಆದರೆ ಎಲ್ಲದರ ಅರ್ಥ ಆಗಿರುವುದೇ ಇಲ್ಲಾ. ನೋಟಕ್ಕೂ ದರ್ಶನಕ್ಕೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆಯೆಂಬುದನ್ನು ಮರೆತು ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ.

ಹೆರಿಗೆಯ ನೋವು ಹೆತ್ತವಳಿಗಲ್ಲದೇ ಅನ್ಯರಿಂಗರಿವಾಗುವುದೇ.?

ಸವೆದ ದಾರಿಯ ಸುಖವನ್ನು ಚಿಂತಿಸುತ್ತ ಸವೆಯುವ ದಾರಿಯ ಚಿಂತನೆಯಾನ್ನು ಮರೆತು ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಅದು ಚಿಂತಾಯಾಶ್ಚ ಚಿತಾಯಾಶ್ಚ ಬಿಂದು ಮಾತ್ರಂ ವಿಶೇಷತಃ| ಚಿತಾ ದಹತಿ ನಿರ್ಜೀವಂ ಚಿಂತಾ ದಹತಿ ಜೀವಿನಮ್| ಎಂಬುದನ್ನು ಅರಿತೂ ಚಿಂತನೆಯ ಬಿಟ್ಟು ಚಿಂತೆಯನ್ನೇ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.

ನಮ್ಮ ಸ್ಥಿತಿ:- ಮರ್ಕಟಸ್ಯ ಸುರಾಪಾನಂ ಮಧ್ಯೇ ವೃಶ್ಚಿಕದಂಶನಮ್| ತನ್ಮಧ್ಯೇ ಭೂತ ಸಂಚಾರಃ ಯದ್ವಾ ತದ್ವಾ ಭವಿಷ್ಯತಿ |ಆಗಿದೆ.

ಮೊದಲು ಮನೆಗೊಬ್ಬ ಯಜಮಾನನೆಂಬವನಿದ್ದ , ಸರಿಯೋತಪ್ಪೊ ಯೆಲ್ಲರೂ ಅವ ಹೇಳಿದಂತೆ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಸಂಸಾರದಲ್ಲಿ ಸುಖವಿತ್ತು ಸಮರಸತೆಯಿತ್ತು ಧನ್ಯತೆಯಿತ್ತು. ಇಂದು ಮನೆ ಒಂದೇ ಮನ ಹಲವು... ಯಜಮಾನನಿಲ್ಲದ ಸಂಸಾರ, ಕಾವರಿಲ್ಲದ ಗೂಡು, ದೇವರಿಲ್ಲದ ಗುಡಿ. ಯೆಲ್ಲರೂ ಹೇಳುವವರೇ ಕೇಳುವವರು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲಾ.

ಹಿಂದೆ , ಓರ್ವ ಗುರುವಿರುತ್ತಿದ್ದ ಮುಂದೆ, ಒಂದು ಗುರಿಯಿರುತ್ತಿತ್ತು.. ಇಂದು , ಮುಂದಿದ್ದವರೇ ಹಿಂದಿನಿಂದ ಚೂರಿಯಿಕ್ಕುತ್ತಾರೆ.

ಕೆಲವರು ಬದುಕುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಉಣ್ಣುತ್ತಾರೆ ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಉಣ್ಣ್ವುದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಉಂಡು ಬದುಕುತ್ತಿರುವವರು ಬೆರಲೆಣಿಕೆಯಷ್ಟೂ ಜನರಿಲ್ಲಾ. ಕೆಲವರಿಗೆ ಉಣ್ಣಲು ಊಟವಿಲ್ಲಾ...ಇನ್ನು ಕೆಲವರಿಗೆ ಬಾಳಲು ಬದುಕೇ ಇಲ್ಲವಲ್ಲಾ..

ಕೊಡಲಿಯ ಕಾವೇ ಕುಲಕ್ಕೆ ಮೃತ್ಯುವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಹಾಗಂತ ಕಾವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಕುಲಕ್ಕೆ ಕೊನೆಯೇ ಇಲ್ಲದಂತಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತದಲ್ಲಾ.

ಬದುಕಿಗಾಗಿ ಬಣ್ಣ ಹಚ್ಚಿ ಕುಣಿಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆ, ಆ ಬಣ್ಣದ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ನಿಜವಾದ 'ನಾನು' ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ.

ಮೊದಲು ನೆರೆಹೊರೆಯವರ ಸಹಕಾರವಿತ್ತು ಬದುಕಿಗೆ ಅರ್ಥವಿತ್ತು ಈಗ ನೆರೆ ಯೇ ಹೊರೆಯಾಗಿದೆ ಕಳ್ಳ ಅವನ ಮನೆಯನ್ನು ಕದ್ದೊಯ್ದನೆಂದು ಸಂಭ್ರಮಿಸಿ ಆ ಕಳ್ಳನಿಗೆ ಪುಕ್ಕಟೆ ಸಲಹೆಯನ್ನೂ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ ಪಾಪ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಕಳ್ಳನಿಗೆ ಕದಿಯದೇ ಬದುಕಿಲ್ಲ... ಅವನ ಮ್ನೆಯಲ್ಲಿ ಯೇನೂ ಸಿಗದಿದ್ದಾಗ ತನ್ನ ಮನೆಗೇ ಕನ್ನ ಹಾಕುತ್ತಾನೆ...ಎಂದು 

ಈಗಿನ ರಾಜಕಾರಣ :- ರಾಜಕಾರಣಿಯ ಮನೆಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಜನ ಹೋಗುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು, ಅವನಲ್ಲಿ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಸರವನ್ನು ಹಾಕುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು. ಅವನಿಗದೇನೋ ಬಿಮ್ಮು, ಜಗದ ಜಂಜಡವ ನಾನೇ ತೊಳೆಯುವೆನೆಂದು ಯಾರೂ ಹೋಗದಿದ್ದರೆ ಅವನು ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಲಾರ . ಅವನ ಸುಖನಿದ್ದೆಗಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ನಾವು ನಿತ್ಯ. ಅವನ ಮನೆ ಬಾಗಿಲಿಗೆ.

ದೇವನಿಗೆ ದಾನವರ ಭಯ, ಭಕ್ತಂಗೆ ದೇವರ ಭಯ, ಹೆಂಡತಿಗೆ ಗಂಡನ ಭಯ, ಮಗಂಗೆ ಅಪ್ಪನ ಭಯ, ಅಪ್ಪಂಗೆ ಆದಿಕೊಂಬವರ ಭಯ, ಸಿಷ್ಯಂಗೆ ಗುರುವಿನ ಭಯ, ಯೆಲ್ಲ ಇತ್ತು,, ಈಗ...?ಇಲ್ಲ..ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲ.. ಯಾರಿಗೂ ಇಲ್ಲ. ಯೇನೂ ಇಲ್ಲ... ಹೋಯಿತು ಸೂರೆಯಾಗಿ..... ಲಜ್ಜೆ ನಾಚಿಕೆ ಮಾನ, ಮರ್ಯಾದೆ, ಸಿಗ್ಗು,, ಸಿವುಡು,, ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲ.. ಶಿಕ್ಷೆಯೇ ಇಲ್ಲವಲ್ಲಾ...


ಸತ್ತರೆ ....ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೇ ಸಾಯಬೇಕು......ಈಗಸಾಯೋದಿಲ್ಲಾ ನಾನು. ನಾನೇ ಬೇರೆ ಸಾಯುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಕುಳಿತರೆ..... ಬರುವವರೆಗೂ ಕಾಯಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಕಣ್ರೀ...... ಅದೋ ಬೇಗ ಬರೋದೂ ಇಲ್ಲಾ.... ಸಾವಿಗಾಗಿ ನರಳಬೇಕಾಗಿಬರುತ್ತೆ... ಅಲ್ವಾ.....ನಿವೇನಂತೀರಿ.....