ಅವತಾರದ ಅಂತ್ಯಕ್ಕೆ ಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಹುಡುಕುವುದೆಲ್ಲಿ...?

ಒಂದು ಅವತಾರ ಸಮಾಪ್ತಿಯ ಅಂತಿಮ ಕಾಲಕ್ಕೆ, ಒಂದು ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ಜನರ ಕೊನೆಗಾಲಕ್ಕೆ ಏನೆಲ್ಲ ಅಪಸವ್ಯಗಳು ಆಗಬಹುದು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಮಹಾಭಾರತದ ಸ್ವರ್ಗಾರೋಹಣ ಪರ್ವ ದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಶ್ರೀ ಕೄಷನ ಕೊನೇಯ ದಿನಗಳು....ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದರೂ ಸಾಯದ ಕೃತವರ್ಮ, ಸಾತ್ಯಕಿ,ದಾರುಕ ಮುಂತಾದ ಯಾದವರು ದ್ವಾರಕೆಗೆ ಹೋಗುವಾಗಲೇ ಯುದ್ಧದ ವೀಕ್ಷಣೆಯ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಅವರ ಮನದಲ್ಲಡಗಿದ್ದ ಕೌರವ ಭಾವ ಜಾಗೃತಗೊಂಡು ಮದಿರೆ ಮಾನಿನಿಯರ ತೆವಲಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಇಡೀ ಯಾದವ ಕುಲ ಸರ್ವನಾಶದ ಹೆಬ್ಬಾಲಿಗೆ ಬಂದು ಬಿದ್ದಿದೆ..ಅದು ಸಾಲದೆಂಬಂತೇ.. ಸಾಂಬ ಮೊದಲಾದವರು ಪುಂಡು ಪೋಕರಿಗಳಾಗಿ ಅಂಡಲೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತಾರೆ.. ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಸಜ್ಜನರನ್ನು ಗೇಲಿಮಾಡುತ್ತಾ ಹೆಂಡದ ಅಮಲಿನಲ್ಲಿ ತೊನೆದಾಡುತ್ತಾ ಬರುತ್ತಿರುವಾಗ ಧೌಮ್ಯ ದೂರ್ವಾಸಾದಿಗಳ ದರ್ಶನವಾಗುತ್ತದೆ.. ಅಜ್ಞಾನದ ಭಾಂಡದಲ್ಲಿ ಅದ್ದಿ ತೆಗೆದಂತಿರುವ ಈ ಪುಂಡರ ಸಮೂಹ ಮಾಡಿದ ಅಚಾತುರ್ಯದಿಂದಾಗಿ ಒನಕೆಯನ್ನು ಹಡೆಯಬೇಕಾಯಿತು..ಕೃತವರ್ಮ ತನ್ನವರೊಂದಿಗೆ ನಡೆಸಿದ ಹೋಳಿ.. ಕೇವಲ ಕಾಮ ದಹನ ಆಗದೇ ಹೆಂಡದ ಅಮಲಿನಲ್ಲಿ ಒನಕೆಯ ಬಡಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಏನೇನು ಆಗಬಾರದೋ ಅದೆಲ್ಲವೂ ಆಗಿ ಸರ್ವನಾಶ ಆಗಿ ಹೋಯಿತು.. ಕೃಷ್ಣ ಅಂದು ತನ್ನ ಮಹಾ ಮಾಯೆಯನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಂಡನಲ್ಲಾ.. ತಾಯೀ ಸಾಕು.. ಸಾಕು.. ಇಂದಿಗೆ ಮುಗಿಸಿಬಿಡು.. ಎಲ್ಲರೂ ನನ್ನಿಂದ ಆದವರು..ನನ್ನೊಳಗೆ ಹೋಗಿ ಸೇರಿಬಿಡಲೀ.. ಅದಕ್ಕನುವಾಗುವಂತೆ.. ಹೆಂಡದ ಬಾಯಿಗೆ ನೀನು ಮದಿರಾ ದೇವಿಯಾಗಿ ಅವರನ್ನು ಸೇರು.. ನನ್ನ ಕಾಲಿಗೆ ಬೇಡ ಬಿಟ್ಟ ಭಾಣದ ಆಘಾತದಿಂದ ಒಸರುತ್ತಿದ್ದ ನೆತ್ತರು ಕೆಂಪು ದಾಸವಾಳದ ಎಸಳಿನಿಂದ ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದೆ... ಇದು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ತಂಪನ್ನಿತ್ತರೂ.. ಸಹಸ್ರ ಶೀರ್ಷಾ ಪುರುಷಃ, ಸಹಸ್ರಾಕ್ಷಃ ಸಹಸ್ರಪಾತ್.. ಆದ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ತುಂಬಿಕೊಳ್ಲಲೀ....

.....

ಇಂದು ಆ ಕಾಲ ಸನ್ನಿತವಾಗುತ್ತಿದೆಯಾ...ಆದರೆ ಕೃಷ್ಣನಂಥವರನ್ನು ಹುಡುಕುವುದೆಲ್ಲಿ..?